Nowy park

Aurore

Wyciągnęła rękę do góry - Pomógłbyś młodszej, słabszej, obolałej siostrze podnieść to ciężkie d***ko z ziemi.

Steve

Steve zaśmiał się krótko - Aurore nic się nie zmieniła. Sympatyczna i kulturalna jak zwykle. - A proszę bardzo - odpowiedział. Chwycił ją za dłoń i pociągnął w swoją stronę, żeby podnieść dziewczynę do pozycji stojącej.

Elena

Wzruszyła lekko ramionami, usiadła na ławce. Od czasu do czasu spogladała na Steve'a oraz nieznajoma dziewczynę. Wyciągnęła z kieszeni komórkę, wpatrywała się w jej ekran przez dłuższy czas. Westchnęła cicho przymykając na chwilę oczy.

Aurore

-Ty mnie nie przepraszaj, tym bardziej nie "bardzo" - mruknęła, otrzepując tyłek z piachu.

Steve

- Między słowami "proszę" a "przepraszam" istnieje spora różnica. Chyba, że coś się zmieniło i nic o tym nie wiem - odpowiedział. Przemknęło mu przez myśl, że to Aurore powinna przepraszać jego za robienie mu wstydu przed znajomymi swoim wariackim zachowaniem. Ale Steve nie mógł mieć pretensji, w końcu sam do niej podszedł.

Aurore

-Pardon, człowiek mówi to, co myśli, nie to, co mówić powinien - zmrużyła oczy - Chociaż w moim przypadku, to raczej się nie sprawdza - cokolwiek mogła mieć na myśli, wypowiadając te słowa - A co to za paskuda jakaś? - skinęła głową na dziewczynę nieznajomą - Chyba nie masz aż tak beznadziejnego gustu, co?

Steve

Spojrzał na Elenę, która teraz siedziała na ławce i chyba bawiła się telefonem. On by jej brzydką nie nazwał. - To moja znajoma - odrzekł. Z trudem powstrzymał się, by zamiast tego nie powiedzieć, żeby Aurore popatrzyła w lustro.

Aurore

-Strasznie rozlazła - żachnęła, zgarniając tomik równie rozlazłej poezji do plecaka.

Steve

Jakoś nie miał ochoty na obgadywanie znajomych ani na sprzeczki, więc puścił tę uwagę na temat Eleny mimo uszu. - Byłem przekonany, że wyjechałaś z Palm Beach tak szybko, jak się w nim pojawiłaś - powiedział, obserwując poczynania siostry. Nie widział jej już od kilku miesięcy, ale nie było w tym przecież nic dziwnego - Steve tak rzadko wychylał nos z mieszkania, że niewiele wiedział o tym, co się wokół dzieje.

Aurore

-Bo wyjechałam - wzruszyła ramionami, zakładając plecak - Ale mieszkanko mi się marnowało.

Steve

- Na twoim miejscu nie wracałbym do tej nudnej mieściny - powiedział Steve i znów kątem oka spojrzał na Elenę. Dziwne mu się wydało, że tak towarzyska osoba nie przyszła tu za nim. Dodał po chwili milczenia. - Miło było cię spotkać, Aurore.

Aurore

-Ano, to jest coś. Zawsze lepiej mieszkać bliżej swojego braciszka, nie? - wyszczerzyła się. To nie był powód jej przyjazdu, ale zawsze w ten sposób się można wykręcić.

Steve

- Przez dobre dziewiętnaście lat właściwie się ze mną nie kontaktujesz, żeby teraz zostać w Palm Beach właśnie z mojego powodu? - po tych słowach Steve się roześmiał. Pewnie nikt nie mógł wytrzymać z Aurore i jej matka wysłała ją do tej mieścinki.

Aurore

-No ba. Kogoś trzeba dręczyć - stwierdziła obojętnie. W końcu nie będzie się chwalić prawdziwym powodem swojego przyjazdu tutaj - Starszy brat to idealna osoba do dręczenia. I, prawie dwadzieścia lat - żachnęła.

Steve

- Prawie. Na razie jesteś jeszcze nastoletnią dziewczynką - odpowiedział, akcentując mocno początek swojej wypowiedzi. Skrzywił się na myśl, że teraz być może będzie miał Aurore na głowie.