Nowy park

Monte

Gdy ta spadła, zatrzymał się i usiadł obok. Oblizał pysk z śliny i smarków, wylatujących mu wciąż z nosa.
- Widziałaś może ostatnio Logan? - spytał ziewając.

Logan

Ni stąd, ni zowąd pojawił się przy Monte.
-Logana. - Stwierdził, poprawiając towarzysza.
-Witam was.
Uśmiechnął się.

Monte

- Sorry, Logana, sorry - poprawił się i zarzucił na oczy dotąd wiszące na sznurku i na szyi czarne, przeciwko słoneczne okulary, które znalazł przy kuble na śmieci. Spojrzał na Latimerię ,potem na Logana, oczywiście spod ciemnych, męskich i maczo okularów.

Logan

Zaśmiał się. Po czym zaraz odetchnął głęboko.
-Co robimy? Jakieś dalsze plany?
Powoli zaczynał się nudzić. Podwinął ogon, okrył nim łapy.

Monte

- Ja tak sobie pomyślałeeem... -powiedział patrząc na nich spod ciemnych okularów. - Że może zjemy coś porządniejszego, TZN wyrzebrzemy w nasz sposób jakąś kanapkę etc. - powiedział, nie mówiąc całego "to znaczy", tylko właśnie powiedział etc i tzn.

Logan

Dopiero uświadomił sobie, że jest głodny. Oblizał pysk.
-Rzeczywiście... Przydałoby się. Dawno się nie zjawiałem... Może znajdziemy sobie na zimę jakąś siedzibę? spiżarnie?

Pazur

Nie można było powiedzieć,że Pazur znalazł się tutaj przypadkiem. Przecież wszystkim pewnie już wiadome było, że park w palmbeach dla tego kota był niczym dom, a fakt, że roiło się w nim w obecnej chwili od kudłatych psów wcale nie podnosił go na duchu.Idąc zwinnym, niemal skocznym krokiem kocur wodził zielonymi ślepiami po gałęziach drzew w poszukiwaniu jakiejś znajomej gęby. Bez ustanku szukał rudego futra. Zastrzygł jednym z uszu, wskoczył, a może raczej wdrapał się na jedną z ławek i usadowił na niej swój pokaźny, krągły, ponętny tyłeczek.Ogonem owinął tylne łapy i ziewnął przeciągle, ukazując przy tym szereg perlistych kłów.

Monte

- Dobra, chodźcie za mną! - szczeknął, a jego ślina rozleciała się we wszystkie kierunki geograficzne, jakie mogły tylko być. Wstał i ciężkim krokiem zaczął sunąć skokami w przód.

Znajdziecie mnie.

Logan

Wstał. Podobnie przedzierając się przez śnieg ruszył za nim. Po drodze marudził pod nosem, na wielkość zasp.

Steve

Steve szedł powoli jedną z brukowanych alejek z dłońmi ukrytymi w kieszeniach spodni. Myślami błądził gdzieś daleko, toteż nie dostrzegł nawet, jak daleko od domu zaszedł. - "A miał to być krótki spacerek" - przemknęło mu przez myśl. Zastanawiał się przez chwilkę nad zawróceniem, lecz w końcu oparł się o stojącą obok ławeczkę, krzyżując na piersi wytatuowane ręce. Cisza i spokój panujące w tym miejscu były wyjątkowo przyciągające.

Elena

Pogrążona w rozmyśleniach przywędrowała tu. Nawet nie dostrzegła, że jest tak daleko. Swój wzrok zatrzymała na mężczyźnie, przypominał jej kogoś. Po paru minutach już wiedziała kto to. Uśmiechnęła się delikatnie pod nosem, podeszła do niego. Po chwili rzekła:
- Nie przeszkadzam?

Steve

Takie ciche miejsca sprzyjały rozmyślaniu, więc kiedy tylko oparł się o ławkę, utkwił wzrok w bliżej nieokreślonym punkcie na błękitnym, czyściutkim niebie i znów dał się porwać myślom. Prawie podskoczył, kiedy znajomy głos w tak brutalny sposób wyrwał go z tego zamyślenia. Steve szybko przywołał na twarz uśmiech, odpowiadając. - Oczywiście, że nie przeszkadzasz, Eleno.

Aurore

Rozciągnęła swoje 'zwłoki' na ławeczce. W zasadzie, wylegiwała się tam już dłuższy czas, przeglądając jakiś tomik śmiesznej poezji. Właśnie zamierzała się przekręcić na drugi bok, ale... brakło ławki.
-K*rwa! - wrzasnęła chyba na cały park.

Immortal

Na oparciu jednej z ławek siedziała kotka o futerku burym, pręgowanym, z białymi skarpetkami i o oczach w kolorze morza. Zwierzak miał biały nalot na pyszczku, jednakże nic poza tym nie świadczyło o wieku stworzenia. Przeciągnęła się i jęłą kontynuować toaletę, którą przerwała, gdy jej uszu dobiegł okrzyk. Spojrzała przez chwilę na Dziewczynę po czym powróciła do swoich zajęć.

Steve

Chciał już coś powiedzieć do znajomej, lecz gdy usłyszał, że ktoś głośno przeklina, zaczął rozglądać się po parku. Ten dziewczęcy głos zabrzmiał niepokojąco znajomo. Steve szybko zauważył dziewczynę, która spadła z stojącej niedaleko ławki. - Przepraszam cię na chwilkę - rzekł do Eleny i podszedł do blondynki. Pochylił się nad nią, zachowując oczywiście bezpieczną odległość, jak na osobę znającą Aurore przystało i uśmiechnął się szeroko. - Auuurooree! Co za spotkanie! - powiedział.