Nowy park

Rukia

-Pfe - skwitowała to z głupkowatym grymasem, ostrożnie podciągając jedno kolano pod brodę. - No ale dobrze cię widzieć - dodała, wodząc wzrokiem po parku.

Mike

-No, ja myślę.-wyszczerzył zęby. Rozejrzał się krótko.
-I co? Tak tu siedzisz i podziwiasz krajobraz?-zapytał po chwili.

Rukia

Popukała go palcem w czoło. -Oczywiście,że nie! - zaprotestowała ze spokojem i uśmiechnęła się. -Ja.. - zaczęła zastanawiać się co może robić tutaj na drzewie. - ...patroluje teren. - odpowiedziała z dumą w głosie i wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.

Mike

Z powagą skinął głową.
-Rozumiem. I co? Żadnych wściekłych bobrów ani zranionych nosorożców?-upewnił się ze śmiertelnie poważnym wyrazem twarzy.

Rukia

Pokręciła przecząco głową. -Nie uwierzysz! Dzisiaj dostrzegłam właśnie na tym drzewie wędrownika pstrokatego. Nawet nie wiesz jak się wystraszyłam, kiedy straciłam go z oczu. Niech no nas ugryzie, a będzie trzeba dół kopać. - powiedziała z powagą, przenosząc na niego wzrok.

Mike

Spojrzał na nią niepewnie, zagryzł wargę.
-Wędrownik pstrokaty...-wymruczał. Istnieje coś takiego? Szybko przejrzał w myślach swoje informacje dotyczące zwierząt.
-Tak...to chyba niebezpieczne?-powiedział ostrożnie.

Rukia

Kiwnęła głową. - A no trochę - przyznała, obserwując go kątem oka z poważną miną. - No ale oczywiście, jestem pewna, że najpierw rzuci się na ciebie. - stwierdziła i wskazała palcem na pień. - Bo gdzieś tam się schował. Przynajmniej ja jestem bezpieczna - stwierdziła z ulgą, majtając nogami.

Mike

Z pewnym niepokojem zerknął na pień, odsunął się od niego nieznacznie. Zamarł, nasłuchując.
-Ru, czy ten konar trzeszczał? Czy już na słuch mi padło?-zapytał ostrożnie.

Rukia

Wybuchnęła śmiechem, widząc jego reakcję.Wędrownik pstrokaty? Ciekawiło ją czy takie coś w ogóle istnieje. Kiedy jednak zwrócił uwagę na konar, dziewczyna przygryzła wargę. - Nie, chyba nie - stwierdziła po chwili.

Mike

Skinął głową uspokojony. No, a więc nie grozi im śmierć pod drzewem.
-Ej, a ty czego się chichasz? -spojrzał na nią podejrzliwie.

Rukia

-Ja? Z niczego. - powiedziała i zrobiła wielkie oczy. - Mike, nie ruszaj się - wymamrotała patrząc na pień, na którym co prawda nic nie było. Zmusiła się na powagę.

Mike

Odwrócił się szybko mimo przestrogi i uważnie spojrzał na pień. Po dokładnych oględzinach zwrócił się do Rukii.
-Przyznaj się. Ten cały wędrowniczek nie istnieje.-powiedział oskarżycielsko.

Rukia

Znów wybuchnęła śmiechem. - Miałeś się nie odwracać ! - powiedziała z udawanym oburzeniem i popukała go palcem w czoło. - A co jeżeli by tam siedział? Zjadłby cię! - zachichotała. - Żebyś tylko swoją minę widział - dodała, śmiejąc się dalej.

Mike

Spojrzał na nią z wyrzutem.
-Miałaś serce mnie tak straszyć? W każdej chwili mogłem zejść na zawał.-poskarżył się tonem skrzywdzonego dziecka.

Rukia

Uśmiechnęła się milusio i poklepała go dłonią po czuprynie. - No już się nie mazgaj - powiedziała z rozbawieniem.- Wiesz? Gdyby ten wędrowniczek istniał z pewnością byłby podobny do ciebie - dodała i dmuchnęła w kosmyk włosów, który opadł jej na oczy.