Nowy park

Evita

- Może właśnie ta dzikość robi z ciebie niezwykłą kotkę ? Jesteś bardzo opanowana, potrafisz wysłuchać. - powiedziała.

Ki

Zamyśliła się. Zastanawiała się nad tym, co powiedziała Evita.
- Może dlatego ten cholerny Pazur ciągle za mną łazi? - zaśmiała się. - Skoro inni twierdzą, że jestem niezwykła...

Evita

- Jesteś... - powiedziała i połozyła się.

Ki

Uśmiechnęła się i również położyła. Ułożyła pyszczek na przednich łapach i zaczęła rozmyślać o tym co wydarzyło się w ciągu ostatnich dni... Jeszcze do niedawna nikogo nie znała, a teraz? Znała kilka kotów. Ba, niektóre zdawały się ją lubić. Przynajmniej jedna.

Evita

Popatrzała na kotkę. - Chciałabym, abyś wiedziała, że zawsze możesz na mnie liczyć. - powiedziała i ułożyła łeb na łapach, rozglądała sie po całym parku.

Ki

Spojrzała na Evitę i uśmiechnęła się.
- Nawet nie wiesz ile znaczą dla mnie te słowa - powiedziała. - Ty też możesz na mnie liczyć. Oczywiście, wszystko co potrafię robić ogranicza się do bycia czyimś gorylem - zaśmiała się.

Evita

Wybuchnęła śmiechem. - Cieszę sie, że cię mam. - powiedziała. - Nie mówiłam tego nikomu, ale.. kocham cię jak siostrę. - dodała po czym spojrzała w niebo.

Ki

Spojrzała na nią zaskoczona, ale w miły sposób. Nie spodziewała się takich słów, a już na pewno nie z ust Evity. Po chwili namysłu odparła:
- Ja Ciebie też. Jesteś naprawdę wspaniała - uśmiechnęła się.

Evita

Podeszła do kotki i spojrzała na nia miłym wzrokiem. Dziwiła się sama sobie, nigdy, przenigdy nie powiedziała do nikogo takich słów. Evita nigdy nie rzucała słów na wiatr, nigdy też nie kłamała, każde słowo, bynajmniej takie znaczące mówiła całkowicie poważnie. Była dumna z siebie, że w koncu potrafiła okazać to co czuła swojej przyjaciółce, powierniczce tajemnic, siostrze. - A teraz pójdźmy spac, bynajmniej ja, mam za dużo wrażeń, za dużo słów jak na dziś. Dobranoc. - powiedziała, jednak coś ją zaniepokoiło. Dla bezpieczenstwa przed wrogami wskoczyła na wyższą gałąź. - Tobie też to radzę. - powiedziała do kotki i ułozyła się w kłębek, wbiła swoje pazury w gałąź i powoli zaczęła zamykać oczy, zasnęła.

Ki

- Dobry pomysł - odrzekła i uśmiechnęła się do Evity. - Dobranoc.
Jednak nie ułożyła się do snu. Wstała i rozejrzała się w poszukiwaniu szczura. Żołądek dał jej znać, że gołąb to już zamierzchła przeszłość.
- "Powinien jeszcze być świeży..." - pomyślała i pobiegła w miejsce, w którym spoczywał martwy szczur. Wzięła go w pysk i wybiegła.

Kretka

dobranoc-przebiegłam koło ich drzewa

Ki

Weszła do parku i ziewnęła przeciągle. Rozejrzała się uważnie, ale nie zauważyła Evity. Upolowała jakiegoś ptaka i po zjedzeniu go położyła się pod drzewem. Od razu usnęła.

Pazur

Pazik wbiegł do parku trzymając w zębach skrzydełko kurczaka. Spojrzał z obrzydzeniem na stos piór po jakimś biednym ptaku i jak na zawołanie wypuścił z ryjka mięso. Wywalił język, wpatrując się tym razem w Lucy. Podszedł do kotki, uprzednio zbierając patyki z ziemi i już po chwili wepchnął je jej do dziurek w nosie.

Ki

- AAACH!!! - wrzasnęła podnosząc gwałtownie łeb. Wyciągnęła badyla z nosa. Nie musiała nawet otwierać oczu, żeby wiedzieć kto przyszedł. Tylko jeden kot wpychał patyki gdzie popadnie. Jednak zamrugała oczami i spojrzała na Pazika wściekła. Ryknęła najgłośniej jak umiała:
- WYNOCHA! CHCĘ ODPOCZĄĆ!

Pazur

-Terefere, nigdzie się nie wybieram - zachichotał złośliwie i przysiadł na przeciwko niej, wbijając w kotkę rozbawione spojrzenie.