Nowy park

Ki

- Ale smaczne... - odrzekła i wyszczerzyła się w uśmiechu sadysty. - Do dziś pamiętam jak przynosiła mi je mama gdy miałam ponad 2 miesiące.

Evita

- A gdzie twoja mama ? - zapytała, była ciekawa historii kotki, przecież nigdy nie rozmawiały o jej rodzinie.

Kretka

hmmmmmmm

Ki

Usiadła zastanawiając się nad odpowiedzią. Sama do końca tego nie wiedziała.
- Podobno zginęła - odpowiedziała. - Ale ja nie wiem czy to prawda. Zgubiłam się kiedyś jak byłam maluchem i spotkałam jakąś kotkę, która twierdziła, że widziała kocicę podobną do mojej mamy nieżywą, leżącą przy ulicy. Nie wiem czy to prawda, nie szukałam jej ciała.

Kretka

dlaczego?

Ki

- Po co miałabym to robić? - zapytała przenosząc wzrok na Kretkę. - Ja miałam wtedy niewiele ponad dwa miesiące. Gdybym zobaczyła moją matkę martwą... - wzdrygnęła się na samą myśl tego co mogłoby się stać.

Evita

Podeszła do kotki, sama nie wiedziała dlaczego, ale ją przytuliła. - Cii, nie mów nic. - powiedziała i leżała wtulona w nią, czuła sie w jakiś sposób.. odpowiedzialna[?] za kotkę. Nie chciała by cierpiała opowiadając jej o tym.

Kretka

a jeśli to by nie była twoja matka?

Ki

Uśmiechnęła się i powiedziała do Evity:
-Kochana jesteś. Ale mnie już to nie boli... Sporo czasu minęło od tamtej pory.
Potem spojrzała na Kretkę:
- Może to rzeczywiście nie była ona... Ale wtedy byłam tak skołowana, bałam się tego co mogę zobaczyć. Ale teraz już za późno. Jeśli to nie była moja matka, moze kiedyś się z nią spotkam.

Evita

- Wierze, że ona istnieje gdzieś wśród nas. A jeśli nie, to na pewno jest w niebie, patrzy na Ciebie z góry. - uśmiechnęła się do kotki, przytuliła się jeszcze raz i odeszła kawałek, usiadła naprzeciw niej.

Kretka

och przepraszam gdzie moje maniery

Kretka

zastanowiłam się ci zrobić siedząc bezradnie pomiędzy oboma kotami

Ki

Westchnęła i zamyśliła się na chwilę. W końcu powiedziała:
- Szczerze mówiąc od samego początku bardziej interesował mnie los mojego rodzeństwa. Było nas troje... zaczęła, ale urwała. Nie sądziła, że ktokolwiek z jej rodzeństwa przeżył. Spytała Evity zmieniając temat:
- A Ty? Masz rodzinę?
Spojrzała na Kretkę i uśmiechnęła się do niej widząc, że ta czuje się trochę niezręcznie.

Evita

Skinęła łbem. - Mam. Ale uznali mnie za psychicznie chorą i do dziś się nie odzywają do mnie. Moja matka i ojciec żyją w śmietnikach zwanych PUM, ale gdzieś w innym kraju. Ale wiem, że zyją. Na PB mam swoją ruda, psychiczna siostre, jest taka sama jak ja, zwariowana, szalona. Kochana. - powiedziała i usmiechnęła sie.

Kretka

lekko się uśmiechnęłam