Ruiny domu

Garray

Zawahał się, po czym wpisał na klawiaturze ciąg cyfr.
-Powinien być dobry, ale głowy nie stawiam.-zastrzegł.

Tamara

- Ok.- odprała krótko, po czym włozyla telefon do kieszeni spodni. Usmeichnęła się do niego.

Garray

On też się uśmiechnął.
-I kto by pomyślał, że w ruinach jakiegoś starego domu można znaleźć kogoś do rozmowy.-zauważył.

Tamara

- Zdecydowanie.- zaśmiala się. Wyciągnęła nogi, tłumiąc ziewnięcie. Po chwili uśmiechnęła się kątem ust do chłopaka.

Garray

Spojrzał na nią uważnie.
-Chyba powinnaś się przespać.-stwierdził po chwili, sam dziwiąc się swoim słowom.

Tamara

Zawiązała rozpuszczone włosy w kitka.- No może..- odprała.- Spanie to najgorsza część życia, niepotrzebna strata czasu.- uznała.

Garray

Uśmiechnął się lekko.
-Pewnie tak. Ale raczej trudno ją ominąć.-zauważył poprawiając kurtkę.

Tamara

- No to też racja.- uśmiechnęła się do niego szeroko.- Ale i tak bezsensu.- dodała po chwili, chichocząc cicho.

Garray

-A więc zrezygnuj z tego. Zobaczymy, na jak długo Ci się uda.-zaproponował uśmiechnięty patrząc na nią z sympatią.

Tamara

- No dobra, od tej pory nie będe spać.- mruknęła.- Ale jak znam z siebie, może się nie udać.- wyszczerzyła się do niego.

Garray

- A ja Cię nie znam ale i tak wiem, że na pewno się nie uda. - dodał, zapinając kurtkę. Robiło się chłodno, ale nie miał ochoty wracać do domu.

Tamara

Po raz kolejny ziewnęła, po czym uśmiechnęła sie katem ust.- Ale i tak ogranicze spanie.- wyszczerzyła się.- 5 godzin mi wystarczy.

Garray

-Nie warto. - stwierdził.
-Będziesz zmęczona i senna, chyba naprawdę się nie opłaca. Po co się męczyć?-zasugerował.

Tamara

- No, pewnie tak. mruknęła.- Ale ja muszę wszystkiego poznac, takie dziecko male.- wyszczerzyła się.

Garray

- Ej, dziecko małe siedemnastoletnie? No nie wiem, skoro tak twierdzisz. A więc próbuj, próbuj.-uśmiechnął się szeroko.