Spokojna plaża

Alice

- Przyjrzała się uważnie dziewczynie. - Co masz na myśli ? - zapytała.

Sophie

-No nie mów że nie wiesz - zdziwiła się. -Chodzi o to że jeżeli ćpasz i nie masz żadnego wykształcenia itd. to raczej życia jako takiego nie będziesz miał. Zawsze mi to wszyscy powtarzali - dodała.

Alice

- Masz rację. Wiedziałam o co chodzi, ale chciałam żebyś to rozbudowała. - powiedziała. - Szkoda, że jest zimno, bo bym się wykąpała w morzu. - rozmarzyła się.

Sophie

-Możemy iść na basen - zaproponowała.

Alice

- Okej. - poderwała się niemal natychmiast. - Nigdy tam nie byłam. A i, będe musiała wejśc do domu po strój. Ty chyba też, chyba że nosisz go w torbie. - puściła perskie oczko.

Sophie

-Co Ty, to na basenie za 30 minut. - powiedziała i wstała. Ruszyła w stronę domu.

Alice

- Okej. Spotkamy się na miejscu. Mam nadzieje, że trafię. - powiedział kierując się do wyjścia i machając dziewczynie na odchodnym.

Mike

Przyszedł z Rukią.
-Jeżeli mam Ci wszystko wyjaśnić, będę musiał opowiedzieć Ci swoją historię.-powiedział niechętnie.

Rukia

Dziewczyna przyszła u boku Mike'a {tak to się odmienia xd?}, leniwie szurając butami po piachu. Zerknęła na niego.
-Jak nie chcesz to nie musisz - stwierdziła spokojnie.

Mike

-I do końca życia będziesz miała mnie za idiotę?-zauważył ironicznie, zerkając na nią.

Rukia

Uniosła jedną brew. Idiotę?
-Powiedzmy, że nie - stwierdziła jedynie, ciekawa co ten chłopak w przeszłości takiego robił.

Mike

Nie odpowiedział.
-Urodziłem się w najbardziej sobistycznej rodzinie, jaką można sobie wyobrazić.-zaczął w końcu.

Rukia

Jako, że nie chciała mu przerywać bo się jeszcze chłopak zniechęci, szła w milczeniu wbijając wzrok w niebo.
-Mwhym - mruknęła jedynie, bo nie mogła się powstrzymać. Snobistyczna rodzina? Nie wygląda na takiego.

Mike

-Moi rodzice chcieli żebym był Chopinem, Archimedesem, Kopernikiem i czym tam jeszcze się da. Kiedy miałem cztery lata posłali mnie do szkoły tańca, dwa lata później także na balet.-skrzywił się, gdy musiał ppotwierdzić słowa Rukii.-Wkrótce jednak przestało im to wystarczać, więc kupili fortepian. Oczywiście to ja musiałem na nim grać, co wiązało się z kilkoma latami chodzenia do szkoły muzycznej. Pierwszy raz zbuntowałem się gdy miałem dwanaście lat.-uśmiechnął się nikle na to wspomnienie.-Uciekłem z domu. ALe jakie szanse ma dwunastolatek w porównaniu z policją? Szybko mnie znaleźli. Rodzice byli na mnie śmiertelni obrażeni. Jak mogłem tak im się odwdzięczyć!-roześmiał się gorzko.-Od tego czasu stwierdzili, że z pewnością mam za dużo wolnego czasu, więc szybko wypełnili mi każdy dzień kształcącymi zajęciami. Pilnowali mnie na każdym kroku. Tak było do czasu gdy skończyłem szesnaście lat. Zdobyłem się na odwagę i powiedziałem co o nim myślę.-przerwał na chwilę.-Ojciec chciał mnie zabić. Od tego czasu moje życie stało się piekłem. Na szczęście przyjechała do nas matka pierwszej żony mojego ojca. Zabrała mnie do siebie. To jej zawdzięczam, że teraz jestem sobą.-westchnął.-Umarła pół roku temu. Rodzice pisali, że mogę do nich wrócić, ale nie chciałem. Przyjechałem tutaj.-skończył swoją opowieść, nie patrząc na nią.

Varelliane

Przyszła na plażę zaczęła spacerowac brzegiem morza.