Park usłany kwiatami i pięknymi,starymi drzewami.

Emma

przybiegła do ctherine.. Hej, Emma jestem dodała z uśmieszkiem.
po czym usiadłą obok niej na ławce i popatrzyła na nią.

Catherine

Spojrzała na dziewczynę, trochę zaskoczona - hej, Catherine - uśmiechnęła się i zrobiła jej miejsce na ławce.

Emma

żarcik taki sobie zrobiłam odpowiedziała, wyszczerzyła zęby do cath. i zaczęła się śmiać z siebie, ciągle patrząc się na cathrine.

Catherine

Patrzyła na dziewczynę cały czas zdziwiona - a..ha - uśmiechnęła się kącikami ust i założyła nogę na nogę. Spojrzała na nią - nowa - spytała.

Emma

no można tak powiedzieć i jestem trochę nieogarnięta powiedziała rozsiadając się na ławce. to może się przejdziemy dodała po chwili.

Catherine

- zauważyłam - uśmiechnęła się - możemy - odparła i wstała z ławki. Spojrzała na dziewczynę i poprawiła sobie bluzkę.

Emma

też wstała zrobiła parę kroków i powiedział do cath. chodź i machnęła do niej ręką. spojrzała się na nią i na jej buty.

Catherine

Poszła za dziewczyną - a gdzie idziemy - spytała i szła obok dziewczyny - co tak patrzysz - spytała.

Emma

na twoje buty, ładne. powiedziała. chodźmy może na basen. co ty na to??spytała z radością, zdmuchując grzywkę z oczu i poprawiając kurtkę.

Catherine

- dzięki - odparła spoglądając na swoje buty, spojrzała na dziewczynę, słysząc propozycję - świetny pomysł, chodźmy - uśmiechnęła się i zaczęła iść z Emmą w stronę basenu.

Neliel

Drobna dziewczęca postać przemykała pomiędzy drzewami w parku, każdego z nich dotykając opuszkami palców. A kto by tam tracił czas na włóczenie się po alejkach? Z kazdym jej krokiem słychać było ciche szemranie liści jakby oznajmiały o tym, że właśnie na nie nastąpiono. Powietrze przesycone chłodem delikatnie muskało jej zarumienioną twarz. Normalny człowiek nie wychodziłby samym T-shirt'cie, ale widać ona do takich ludzi nie należała.
Poruszając się w tym samym, wolnym tempie w końcu dotarła na sam środek parku. Rósł tam wielki dąb. Z tego co wyczytała na tabliczce, miał już ponad 100 lat. Przykucnęła tuż obok niego. Pogładziła dłonią pomarszczoną korę. W tym momencie zazdrościła drzewu tego, co mógł widzieć w swoim dotychczasowym życiu. Nie musiało przecież ani podejmować trudnych decyzji, ani słuchać kogokolwiek.
Stało i patrzyło na nią z wyższością, jak na wszystkich innych ludzi.

Emeleth

Weszła do parku niepewnie. Nie znała tej okolicy jak z resztą i całej reszty innych miejsc. Była tu po prostu nowa. Zauważyła dziewczynę o blond włosach i zaszczekała do niej donośnie.

Neliel

Odwróciła głowę w kierunku szczeknięcia. Można to było nazwać nerwowością, ale dziewczyna musiała wiedzieć skąd pochodzi nawet najcichszy szmer. A co dopiero taki odgłos. Przyjrzała się niepewnie psu. Na pierwszy rzut oka nie mogła nawet ustalić jakiej jest płci. Jeśli podejdzie, to pewnie wątpliwości zniknął.
Wstała. Nie lubiła być na poziomie zwierzęcia, nawet zaufanego. Nigdy nie wiadomo co może się wydarzyć. Odruchowo spojrzała na nadgarstek „przyozdobiony” kilkoma śladami po kłach.

Emeleth

Stała bezruchu patrząc jak dziewczyna do niej podchodzi. W każdej chwili była gotowa do ucieczki.

Neliel

Usiadła na ławce kilka metrów od psa. Nie miała zamiaru być nachalna. W jej wyobrażeniu to zwierzę powinno wybierać sobie własciciela, a nie odwrotnie. Każdy potrafi złapać i potem zmuszać do nie wiadomo czego. Ale sztuką jest zdobyć czyjąś miłość.
Westchnęła, po czym oparła podbródek o otwartą dłoń. Jej nigdy udało się spełnić żadnego z celów, marzeń. Dlaczego? Jedni mają szczęście, drudzy nic.