Jezioro Spokoju

Phanaber

Uśmiechnęła się do niego szeroko, widząc jego minę.- Nie przejmuj się, w przeciwieństwie do mnie, wyglądasz słodko.- Pocieszyła go, a potem wycisnęła włosy z wody i związała je takie mokre z powrotem.- Szybko przestało.- Zauważyła z rozbawieniem.- Wystraszyłam chmury.

Eliot

- Skąd, ty? Niby czym? - zapytał robiąc śmieszną minę. Zrobił kilka kroków w przód, ściągnął koszulkę z siebie. Była całkiem przemoczona. Wzruszył lekko ramionami, wycisnął ja trochę. Strzepnął, lecz nie zakładał. Tak było o wiele lepiej xD.

Phanaber

- Wyglą...- Chciała powiedzieć, ale tak na chwilę zaniemówiła. Zdecydowanie miała słabość do chłopaków bez koszulek xd. Uśmiechnęła się szeroko, a potem dopiero się ocknęła xd.- Czekaj, co mówiłam?- Spróbowała sobie przypomniec, bo stracila przez niego wątek xd.

Eliot

- Nie mam pojęcia. Może później sobie przypomnisz. - stwierdził ze słodkim uśmiechem na twarzyczce. Koszulkę, którą trzymał w ręce przewiesił przez ramię. Z kieszeni wyciągnął komórkę, którą zaczął się bawić.

Phanaber

- Tak, na pewno.- przytaknęła, bo szczerze w to wątpiła. A potem kichnęła, z takim głośnym 'apsik!'.- Tak, deszcz jest baaardzo fajny.- mruknęła do siebie. A potem zobaczyła ten ruch.- Musisz iść?- Zapytała go.

Eliot

- Nie, ale zauważyłem po twoim wyglądzie, ze przeziębienie Cię łapie. Może dasz się skusić na herbatę w moim domu? - odparł do niej z delikatnym uśmiechem. Schował komórkę do kieszeni, podszedł do niej robiąc maślane oczka.

Phanaber

- Herbata brzmi dobrze.- Skinęła głową, no i już tak jej nie murowało, prawda, za to uśmiechala się ślicznie. Nie muszę mówić, że całe ubranie jej przemokło, a bluzka przykleiła się do ciała, prawda xd.

Eliot

- No to chodź ty moja zmokła kuro. - zaśmiał się krótko, złapał ją gwałtownie za dłoń i pociągnął za sobą. Zaczęli iść w stronę jego domu.

Phanaber

Parsknęła śmiechem.- Przyganiał kocioł garnkowi.- Stwierdziął i wolną ręką poczochrała mu włosy, żeby zaczęły się znowu kręcić xd.

Eliot

- Kręcić się zaczną wieczorem. Może jeszcze zdążysz mnie zobaczyć w afro. - zaśmiał się skręcając w jakąś uliczkę, weszli w tłum ludzi stojących na czerwonych światłach.

NMIT

Wunder

A on cały czas kręcił się w okolicy ludzi, słuchając ich rozmowy bez większego zainteresowania. Kiedy się rozpadało, owczarek czmychnął między drzewa, żeby nie zmoknąć. Brr, nienawidził deszczu. Wunder był tak zajęty szukaniem miejsca, w który żadna kropla nie spadnie mu na łeb, że nie zauważył, kiedy ludzie odeszli. Rozejrzał się i zmarszczył z niezadowoleniem nos. No tak, ludzie! Wszyscy tacy sami! Pobawią się trochę, rzucą jakieś resztki jedzenia i zostawią. Wstał i ruszył gdzieś przed siebie. Na kota nawet nie zwrócił uwagi.

Natalie

Ostatnio dość zabiegana, Natalie nareszcie znalazła miejsce do odpoczynku. Słońce zaczynało zachodzić, toteż usiadła zaraz nad brzegiem jeziora i wpatrzyła się w kolorowe smugi na niebie. Spokój to było coś, czego potrzebowała.
Brunetka mruknęła coś sama do siebie, nad czymś intensywnie myślała. Prawdę mówiąc, to nie spokoju szukała. Raczej jednak towarzystwa. Ludzi, których znała wcześniej. Jak na złość, nikogo nie spotkała w drodze do różnego rodzaju urzędów i biur w mieście. Zdążyła przy okazji trochę dorobić, tam też nie zetknęła się ze znajomymi.
'Zachowujesz się dziwnie.' - zbeształa się w myślach i westchnęła. Jeszcze trochę, a będzie rozmawiać z rybami, lub, co gorsze, z samą sobą.

Nate.

Po raz pierwszy od dłuższego złapał chwilę wolnego czasu i chcąc w pełni ją wykorzystać przyjechał tu, nad jezioro. Już gdy wysiadł z samochdou uśmiechnął się szeroko i wziął głęboki oddech. Spokojnym krokiem wszedł na molo i usiadł na samym jego końcu, nucąc coś pood nosem i patrząc się w wodę. Nawet zapomniał rozejrzeć się na boki, bo zapewnie rozpoznałby Natalie, o której swoja drogą bardzo często zdarzało mu się myśleć.

Natalie

Usłyszała warkot silnika i wstała, żeby ochrzanić właściciela za zakłócanie spokoju, bo ostatnio ją ten hałas irytował. Zmieniła zamiar, gdy dostrzegła, kto wysiadł z maszyny.
- Nate! - krzyknęła i nie mogąc doczekać się spotkania, zrezygnowała z normalnego kroku, zdjęła buty i rzuciła je kawałek dalej, a sama pobiegła do chłopaka. Usiadła obok i przytuliła się do niego.
- Jesteś wreszcie. Miałam nadzieję, że się spotkamy. - rzuciła w przestrzeń i wpatrzyła się uważnie w twarz szatyna, żeby ocenić, na ile się zmienił. I na ile go zapamiętała. Lekko przekrzywiła głowę.
- Wiesz, jeśli chcesz obcować z naturą, to zrezygnuj z jazdy samochodem. Ta maszyna śmierdzi i nie jest zdrowa dla świata. - mruknęła i dotknęła go palcem w klatkę piersiową; mimo że jej ton był naganny, na twarzy Natalie cały czas widniał szeroki uśmiech.

Nate.

W pierwszej się wystraszył, bo trochę się zagapił w jezioro i wyłączył. Jednak po chwili wybuchnął serdecznym śmiechem i przytulił do siebie Natalie.- Wszystkich tak witasz, czy też tylko mi przypada w zaszczycie zawał serca?- Zapytał rozbawiony, a potem spojrzał na swój samochód.- Wiesz, nie powinnaś mówić o nim źle na głos. Ostatnio miewa humory i odpala tylko wedle uznania, a chciałbym jeszcze wrócic nim do domu.- Powiedział, zniżając ton do szeptu, tak jakby nie chciał, aby samochód to usłyszał.