Piękny, stary park...

Peter

-Krowa. - mruknął, bez większego entuzjazmu i zaangażowania. Ba, on nawet nie otworzył oczu. Wsunął dłonie do kieszeni.

Samira Allen

Dała mu pstryczka w policzek.
-Możesz się dla mnie uśmiechnąć? - zapytała spokojnie.

Peter

Wyszczerzył się, po czym ziewnął, i obrócił głowę tak, e teraz opierał się czołem o kolana. Parsknął.

Samira Allen

Dziewczyna pokręciła zniesmaczona głową i przeciągnęła się. Chrząknęła, próbując zwrócić dla siebie uwagę.

Peter

Otworzył jedno oko, i spojrzał na dziewczynę. Bosz, co za głupi dzień. Mokro, zimno, i błotniście. Dziadostwo.

Samira Allen

Zerknęłą na niego. Zaraz mu palucha włoży w to oko i tyknęła go palcem w policzek.
-Chyba nie będę ci przeszkadzać - powiedziała cicho, podnosząc się z ławki.

Peter

-Ależ ty mi nie przeszkadzasz. - mruknął otwierając oczy. Uśmiechnął się kątem ust.

Samira Allen

-Ale ty ciągle tylko milczysz - burknęła pod nosem, przeciągając się leniwie. Oblizała spierzchnięte wargi i zerknęła na niego wyczekująco.

Peter

-A co mam mówić ? - mruknął unosząc jedną brew. Czyżby się jeszcze nie przyzwyczaiła do tego, że on milczy ? Spojrzał na nią.

Samira Allen

-Cokolwiek - wymamrotała i szturchnęła go czubkiem buta w kostkę.
Przestąpiła z jednej nogi na drugą, patrząc w niebo.

Peter

-To może ty coś powiesz geniuszu ? - mruknął, po raz enty krzyżując ręce na piersi. Wypuścił głośno, powietrze nosem.

Samira Allen

-Ale przecież to ja ciągle gadam - stwierdziła, wzruszając nieco ramionami.
-No ale...- przerwała właściwie nie mając żadnego tematu do rozmowy.

Peter

-No ale...-mruknął, chyba chcąc tym samym zachęcić dziewczynę, by powiedziała cokolwiek. Uśmiechnął się nikle.

Samira Allen

-No ale...zauważyłam, że przydałby ci się fryzjer - wypaliła w końcu, unosza jedną brew.

Peter

-Tak, jasne. Żeby mnie zabił wymachując tymi swoimi wszystkimi nożyczkami. - parsknął, i założył sobie ręce za głowę.