Staw w lesie

Yadis

Zaśmiałam się głośno.
- Nie mówiłam teraz o jeziorze. Tylko o "łzach św. Wawrzyńca". - powiedziałam z uśmiechem.

Steve

Roześmiał się. - Na jedno wychodzi. Meteory są bardziej ciekawe niż ładne. Przynajmniej dla mnie - powiedział.

Yadis

- Mój umysł nie jest w stanie opanować wiedzy teoretycznej o meteorach...jakiejkolwiek. - powiedziałam śmiejąc się.

Steve

- Ja zawsze się tym interesowałem - powiedział i dodał ze śmiechem. - Jak byłem dzieciakiem to nawet zapisywałem ile meteorów udało mi się zauważyć.

Yadis

- Ja za to wcześniej zapisywałam ilość życzeń. Potem sprawdzałam, czy zdążę o nie poprosić jednej nocy. - powiedziałam ze śmiechem. - Potem próbowałam to wszystko narysować i nie zawsze te próby były udane.

Steve

Roześmiał się. - A udało Ci się kiedykolwiek wypowiedzieć wszystkie życzenia?

Yadis

- Zazwyczaj było ich mnóstwo. - odpowiedziałam śmiejąc się. - Raz mi się to tylko udało, gdy miałam 12 lat. Zostawiłam tylko te największe i wtedy najważniejsze.

Steve

Spojrzał na Yadis. - Musiało być tych życzeń strasznie dużo, skoro udało Ci się powiedzieć tylko najważniejsze - odpowiedział. - Choć w takim wieku to nic dziwnego... różne głupoty przychodzą wtedy do głowy.

Yadis

Roześmiałam się.
- To chyba nie tylko ten wiek zarezerwowany jest na głupoty - powiedziałam śmiejąc się. Po chwili dodałam. - Tak, było wtedy tego sporo. Dziś ta lista ograniczyłaby się zaledwie do dwóch życzeń.

Steve

- Człowiekowi w każdym wieku coś głupiego może strzelić do głowy, niestety - powiedział i z powrotem spojrzał w niebo by sprawdzić czy noc nie ma się ku końcowi.

Yadis

Spojrzałam w niebo lekko nieprzytomnym wzrokiem i potrząsnęłam głową.
- Masz rację. Chyba naprawdę jest już strasznie późno - powiedziałam i spojrzałam na Steve'a.

Steve

- Tak... powinniśmy wracać - powiedział. Rzucił gwiazdom ostatnie spojrzenie i ruszył wgłąb lasu.

Yadis

Uśmiechnęłam się spoglądając na jezioro. Westchnęłam cicho i podążyłam za Stevem.

Harumi · Gość

Harumi rozchyliła delikatne gałęzie jednego z wysokich krzaków. Przeszła tuż obok niego, wpatrując się w mieniącą taflę wody.
Powietrze tutaj było świeże, świetne miejsce na krótki odpoczynek.
Ziewnęła przeciągle, zakrywając dłonią usta i ściągnęła z siebie bluzę, rzucając ją na trawę.
Sama przysiadła na kamieniu, poprawiając koszulkę na ramiączkach.

Adell

Przyszła do lasu. Skierowała się wolnym krokiem w stronę stawu. Usiadła przy nim ostrożnie. Zaczęła cicho nucić i od czasu do czasu zamaczała ręce w wodzie.