Grób Joey'a ...

Sam · Gość

Stanęła nad grobem. Łzy zaczęły kapać na grób. Usiadła na kolanach. Przejechała palcami po jego zdjęciu. Nie chciała opuszczać go, nie sądziła że, kiedyś zostanie sama... sama. Zakryła twarz dłońmi by nie ukazując swego smutku, żalu i łez. Pomyślała - Dlaczego ty... Dlaczego ty... Proszę, nie opuszczaj mnie...

Natalie

Natalie zjawiła się tu zupełnie przypadkiem, o niczym nie wiedziała. Spojrzała na grób i nazwisko. - Zaraz, zaraz... - mruknęła do siebie. - Nie, to niemożliwe. - zganiła się w myślach. Wtedy przypatrzyła się zdjęciu i dostrzegła Sam. - Czy to... TEN Joey? - wyszeptała, patrząc na nią, po czym podeszła i bez słowa przytuliła ją do siebie.

Sam · Gość

Tak, to mój kochany synek, którego już nigdy nie ujrzę... - powiedziała zamykając oczy. Położyła, na mały grób trzy róże.

Natalie

- Ale... ale... co się stało? - zapytała skołowana, popatrując to na grób, to na siostrę. Było nie do pomyślenia, że ten sam chłopiec, którego trzymała jeszcze niedawno na rękach, nie żyje. - Przecież był zdrowy, duży...

Sam · Gość

- Rodzice byli w okolicy, więc musiałam im wyznać, że mam syna... Tak się ucieszyli, że go wzięli na trzy dni do siebie... Gdy wracali w połowie drogi mieli wypadek. Auto stanęło w płomieniach. Gdybym tego nie zrobiła nadal by żył, był by przy mnie... - powiedziała wycierając łzy - Te wydarzenie widziała Elizabeth nasza kuzynka.

Natalie

- Rodzice? Zginęli razem z małym? Jaka Elizabeth? Sam, na pewno dobrze się czujesz? Nic ci nie jest, jesteś pewna? - zapytała, nie mogąc nic zrozumieć, miała mętlik w głowie.

Sam · Gość

- Elizabeth... Nikt nam o niej nic nie mówił bo rodzina zerwała kontakty z całą rodziną... - powiedziała wstając. Otrzepała spodnie
- Co teraz mam zrobić? zostałam sama, i jeszcze ta sprawa z Brayanem. Nie umiem. - powiedziała załamując ręce.

Natalie

- Jaka sprawa? - zapytała, patrząc podejrzliwie na Sam. - Może opowiesz mi wszystko, gdy pójdziemy się przejść, odświeżyć, czy coś? Nic nie rozumiem. - mruknęła.

Sam · Gość

- Sprawa... Wyznałam mu, że go do szaleństwa Kocham... Ten, zaś mnie nie kocha, no i nie wiem co robić, czy się odkochać i szukać, nowego czy raczej... - w tym, momencie nie wiedziała, co powiedzieć.

Natalie

-Sam, potrzebujesz teraz jaakiegoś odprężenia, jesteś zmęczona. Czuję to. - oznajmiła, patrząc na grób małego. Prawie go nie znała, ale mimo wszystko żal jej było zmarłego malca i siostry. - Chodźmy już. - wyszeptała.

Sam · Gość

- Dobrze... - powiedziała. Zaczęła iść powoli wraz z Natalie. Spojrzała jeszcze raz na grób i zdjęcie małego. Nie chciała, lecz niestety musiała w to uwierzyć...

Natalie

Natalie także jeszcze się obejrzała. - Będzie dobrze. - szepnęła pocieszająco, prowadząc siostrę dalej, gdzie indziej. Westchnęła cicho. - Zazwyczaj ci, których kochamy, odchodzą zbyt szybko.

[napiszę gdzieś.]